lunes, 27 de diciembre de 2010

Despropósito cómico-lírico-dramático







Manuel Rey Posse e Xan Buhigas Olavarrieta, alcumados Los Hermanos Claraboya polo grosor das lentes dos seus óculos, escriben (con incrustacións de Román Fernández Gil) para o antroido do 1924 o Apropósito: Fantasías de Severo ó Contra todo y contra nadie, descrito como despropósito cómico-lírico-dramático de carácter impresionista.

Coa súa habitual retranca, neste des-propósito reflicten o sentimento crítico dos vilagarciáns contra os políticos municipais e os cambios da configuración urbana dunha puxante Vilagarcía.

Os autores sinalan na contraportada da edición impresa por "Galicia Nova" que El importe de los derechos de representación será destinado, a prorrateo, para las Obras del Puerto, alcantarillado, traída de aguas y demás proyectos de capital importancia para nuestra villa.
Todos son proxectos desenvolvidos entón polo novo alcalde de Vilagarcía, Enrique Rodríguez Lafuente, quen fora destituido tras o golpe militar de Primo de Rivera e substituido eventualmente por Pío S. Carrasco. Tamén no seu mandato se realiza a desecación das marismas do Con, o dragado do porto, o Parque de Compostela, os xardíns e obelisco de Alfonso XIII, así como os xardíns da Praza da Ravella, tan mediáticos nestes días.

















ACTO SEGUNDO
La escena representa la calle de la Marina. Al fondo varias tabernas; una con puerta practicable.

ESCENA V

MOMO: ¿De modo que esta es la alameda?
SEVERO: Si señor. A veces huele un poco a bacalao; ... pero es la alameda.
MOMO: ¿Pero quién ha traido aquí tanto barro? ¡Que barbaridad!
SEVERO: Son recuerdos de un alcalde de verano, en colaboración con un exconcejal de gabán de pieles, que estuvo "escarabellando" ahí en eso del depósito de la gasolina.
...

(Cantando con música da Zarzuela "A Montería")

SEVERO:
Hay que ver, Hay que ver, Hay que ver,
la arcilla que en la Playa acaba de nacer,
y cuidar, y cuidar, y cuidar,
de no quedar pegado al tiempo de pasar,
Creo yo, creo yo, creo yo...
que nuestro Municipio haría un negoción
digo yo, digo yo, digo yo...
si monta una tejera con horno de cocción.

MOMO:
Esta playa, querido Severo
ya no es la alameda,
do paseaban en grato consorcio
el pueblo y la aldea,
Hoy sin kiosko, sin sombra, ni asientos,
tan solo le resta,...
el perfume de los pebeteros,
que al mar se condenan.

SEVERO:
Hay que ver, hay que ver, hay que ver,
nuestras obras del puerto, que están a medio hacer
y observar, y observar y observar
con una travesía, como se pone el mar.
Creo yo, creo yo, creo yo,
que ya cegado el puerto con la arena del Cón ...
es mejor, es mejor, es mejor,
dividirlo en viveros para ostra y mejillón.

Este anaco da obra escrita en 1924 está de plena actualidade. Alcaldes. Concelleiros. Proxectos urbanísticos. Arquitectos. Cidadáns sorprendidos. Protestas. Asinantes. Loitas políticas. Mentalidades. Pantasmas do pasado que rexurden entre os lodos. Mirando os xornais e aplicando a retranca dos Claraboyas, hai situacións do presente que son auténticos despropósitos cómico-lírico-dramáticos.

REFERENCIAS
Vistalegre antes da desecación das Marismas do Con. Gravado da revista Ilustracion gallega y asturiana. 30-12-1879
Sobre Enrique Rodríguez Lafuente: Viana, V. 2008. Vilagarcianos Poco Conocidos (I). Autoridade Portuaria de Vilagarcía.

1 comentario:

Anónimo dijo...

Boísimo! se non me din de que data é pensaría que está a falar dun tema de plena actualidade! que pouca imaxinación tiveron sempre os nosos representantes, e que nido de boitres foron sempre os nosos concellos... jasús, maría e ghoseíño!