Lua branca feiticeira, ti que pol-a veira
do mundo arredor, alumeas, chospeteira,
as carrapucheiras, do meu meigo amor.
Cando m'alcontres na eira, ou na carballeira,
pedindo un favor, iraste, lua, lixeira,
pois d'esa maneira e moito mellor.
Canto a Lúa. A Lenda de Montelongo
Manuel Rey Posse e Xoán Buhigas Olavarrieta
Non quero deixar de escribir estas verbas que nacen dos meus dedos, os mesmos cos que hai uns días establecín o derradeiro contacto coa miña nai.
Ela, cando xa non tiña verbas, cantaba baixiño e até bailaba coas músicas do seu pai, Manolo Rey Posse, e apretaba as mans ao escoitar ai Sálvora ai San Vicente. Porque quizais, dentro de nós queda impreso o que fomos na máis fonda sustancia das nosas neuronas.
A nena orfa de nai, que foi meniña do seu pai e da súa irmá Lola, á quen mamá Severina daba unha codia de pan cando tiña fame, e que comeu mazás nos tempos da posguerra, da que non falaba nunca. Esta nena bonita de ollos grandes que coñeceu na praza do Obelisco a Carlos Comendador, regalou nos seus últimos días miradas doces a quen quixo recollelas.
Hoxe quero deixar constancia do noso fondo agradecemento a Isidoro López Díaz e a súa dona, Graciela, pola súa inmensa bondade. Ela alegrou as conversas do meu pai e ofreceu a súa infinita paciencia ao cerebro doente da miña nai, namentres a súa estaba a máis de mil kilómetros, no Uruguay. E qué dicir de Isidoro, quen cullerada a cullerada, aloumiño a aloumiño, achegou o seu cariño á miña nai neste último ano.
Tamén temos verbas de gratitude para Chus, Marioli, Paqui... e para todo o equipo da residencia Valle-Inclán, pola súa profesionalidade e pola grandeza da humanidade no seu trato, así como para o equipo de soporte de Cuidados Paliativos do Hospital do Salnés.
As nosas derradeiras verbas son para agradecer todas as vosas amostras de agarimo nestes días.
Era martes noite.
A inmensa lua branca chegou.
E foise, lixeira...
En 2001 abrían al público las nuevas instalaciones del Museo de Altamira en Santillana del Mar (Cantabria), abordando una nueva forma de presentar al público el arte rupestre prehistórico y generando un enorme impacto mediático. Diez años después esa línea de intervención expositiva se ha consolidado en el territorio peninsular de la mano de un buen conjunto de nuevas experiencias que, de una u otra forma, se han beneficiado de esa reflexión inicial generada desde el proyecto Altamira.
La matrícula no estará conforme hasta que se entregue el justificante del ingreso en la secretaria del Centro en el que formalizó la solicitud, bien personalmente, por correo electrónico o fax.
| Matrícula Ordinaria | |
|---|---|
| Asistencia por videoconferencia | 42 € |
| Presencial C.A. Pontevedra | 50 € |
Xa a tardiña, nos Ballotes, namentres preparabamos o evento, pasou por alí Maruxa, veciña do Salgueiral. Pregunteille- cómo lle chaman a aquela pedra de alí abaixo?; Sorriu e contestou – O Encanto; E logo contounos de viva voz aquilo de “Ola de ouro, ola de prata, ola de veleno que mata”. Despois marchou en zapatillas como quen leva o vento.
O solpor foi fermoso, coma sempre. O sol deixounos polo Barbanza proxectando as últimas raiolas sobre as “pedras escritas”.
Sentámonos á espera da xente… non sabíamos que tanta.
Dixera en broma, que cun pouco de sorte, ademais de gravados, veríamos estrelas. Onte, 18 de agosto, a sorte quixo que cruzase o ceo dos Ballotes un deses bólidos brillantes que ultimamente sucan o ceo. Pasou por riba de nos en dirección norte, soltando sobre a Pedra do Encanto a súa estela luminosa. Din que dan boa sorte.
Debeu ser por iso, que a iso das dez trinta, a pesares das ameazas de mouros, máis de cen persoas e aínda algún vagalume, achegáronse onde as luces. Nunca pensara que tanta xente viría. Había xente de todas as idades, moitos rapaces e tamén nenos. Non con certa dificultade, puidemos ir amosando as principais figuras. A megafonía contribuía a que as explicacións chegaran a todos. A Felix e a Merino tocoulles a parte máis difícil, a de dirixir as luces e manexar os cables polo medio da xente. O interese e a boa disposición de todos axudou a subsanar as dificultades cun grupo tan numeroso.
Finalmente falamos tamén das lendas, aínda alguén contou algunha.
Penso que marcharon tranquilos, alomenos levaban unha receita contra encantos de mouras.
Nós estamos contentos pola resposta e ledos polo clima conseguido. Por ver tanta xente interesada en pasar unha “longa noite de pedras”.
As pedras sempre estiveron diante dos ollos. Pero o importante é o que “fica fora da vista”. So co pensamento, por unha noite, conseguimos erguer das pedras aqueles cervos, que recuperaron, por unha noite ,a súa presenza na paisaxe da marxe sur de Arousa, alí onde o Ulla se converte en ría.
Pensamos repetilo. Melloraremos na loxística e na organización. De momento, grazas a todos po vires e por poñelo fácil.
PODEDES ENVIAR AS VOSAS FOTOS A ESTA DIRECCIÓN:
pasadoreciclado@gmail.com
Bamio viaja en el tiempo a través de la historia de los "mouros" y de los petroglifos. (Diario de Arousa- 20-08-2011).
