Lua branca feiticeira, ti que pol-a veira
do mundo arredor, alumeas, chospeteira,
as carrapucheiras, do meu meigo amor.
Cando m'alcontres na eira, ou na carballeira,
pedindo un favor, iraste, lua, lixeira,
pois d'esa maneira e moito mellor.
Canto a Lúa. A Lenda de Montelongo
Manuel Rey Posse e Xoán Buhigas Olavarrieta
Non quero deixar de escribir estas verbas que nacen dos meus dedos, os mesmos cos que hai uns días establecín o derradeiro contacto coa miña nai.
Ela, cando xa non tiña verbas, cantaba baixiño e até bailaba coas músicas do seu pai, Manolo Rey Posse, e apretaba as mans ao escoitar ai Sálvora ai San Vicente. Porque quizais, dentro de nós queda impreso o que fomos na máis fonda sustancia das nosas neuronas.
A nena orfa de nai, que foi meniña do seu pai e da súa irmá Lola, á quen mamá Severina daba unha codia de pan cando tiña fame, e que comeu mazás nos tempos da posguerra, da que non falaba nunca. Esta nena bonita de ollos grandes que coñeceu na praza do Obelisco a Carlos Comendador, regalou nos seus últimos días miradas doces a quen quixo recollelas.
Hoxe quero deixar constancia do noso fondo agradecemento a Isidoro López Díaz e a súa dona, Graciela, pola súa inmensa bondade. Ela alegrou as conversas do meu pai e ofreceu a súa infinita paciencia ao cerebro doente da miña nai, namentres a súa estaba a máis de mil kilómetros, no Uruguay. E qué dicir de Isidoro, quen cullerada a cullerada, aloumiño a aloumiño, achegou o seu cariño á miña nai neste último ano.
Tamén temos verbas de gratitude para Chus, Marioli, Paqui... e para todo o equipo da residencia Valle-Inclán, pola súa profesionalidade e pola grandeza da humanidade no seu trato, así como para o equipo de soporte de Cuidados Paliativos do Hospital do Salnés.
As nosas derradeiras verbas son para agradecer todas as vosas amostras de agarimo nestes días.
Era martes noite.
A inmensa lua branca chegou.
E foise, lixeira...
A música que gustaríalle escoitar, sobre todo o segundo tempo.
