miércoles, 5 de noviembre de 2008

Hoxe temos virasón, hai calma na Area: A Don Luis Viqueira Valdés



Case en vésperas de San Martiño, o outono trae a triste nova do falecemento de don Luis Viqueira Valdés.
Na miña infancia en aqueles viaxes dominicais cos meus pais e a familia Viqueira, descubrín as mámoas, os castros, as excavacións da Lanzada, o pazo de Oca, o mosteiro de Armenteira....
Posiblemente nunca tería decidido ser arqueóloga de non ser por Luis que nas súas expliacacións abría as portas da miña curiosidade.
Ao longo da miña vida sempre foi un referente, porque, sen dúbida, era un dos homes maís cultos que teño coñecido. Hai poucos anos, cando comecei a docencia na universidade, un día preguntoume -¿e que das na universidade? Eu contestei – Pois prehistoria e tamén antropoloxía. – Replicou sen dubidar ¿terás lido A Rama Dourada de James Frazer? Ese libro é fundamental.
Deixoume alucinada con ese comentario. O seu saber era inmenso.
Seguro que o meu pai, que sentirá ben a perda dun amigo en letras maiúsculas, terá moitas máis verbas coas que recordar a súa figura. Eu so quería deixar neste blog este homenaxe a unha persoaxe insustituíble e a unha grande persona.
Hai non moito tempo escribía Luis escribía estas palabras en O Apupo, o boletín informativo fa federación galega pola cultura marítima:.
“…Cando nos meus tempos mozos xuntabános no peirao de Carril varios amigos, un deles, gran amigo meu, Patrón de Ría e mariñeiro coma poucos; no tempo de verán ollaba pola mañá cara a Cuncha de Arousa e moitas veces predecianos o vento vindeiro sentenciando: «Hoxe temos virasón, hai calma na Area» ((1) A praia da Area é a que en tempos pasados doulle o nome de Santa Olalla de Area Longa ó actual pobo de Vilagarcía.
Como mariño que eu tamén son, aquelo que para os outros compañeiros nada significaba, a min fíxome cavilar máis dunha vez sobre seus atinados pronósticos, anque no fondo tamén maxinaba co que nos dicía non era mais co froito dunha experiéncia amoreada de cotío polos moitos anos da sua observación persoal do semblante do tempo. De calquer maneira, sorprendiame moito e chamabame a atención aquel feito, de que de boas a primeiras e sen que nada aparente o promovese, soprando o Nordés pola mañá cedo, se revirase o vento case de súpeto e puxésese a soprar da banda contraria alá polo mediodía.
Motivo destes comentarios, son tamén a lembranza daqueles días calorosos do verán das grandes mareas vivas, en que aproveitando o vento Nordés favorable desas mañás e maila virazón do mediodía, ían e viñan navegando semple en popa, unha flota moi numerosa de botes e bucetas de Carril a apaña-las crías dos mexillóns alá nos cons e illotes na bocana da Ría de Arousa. Levaban para facer este labor unhas rasquetas mangadas para despegalos das pedras e logo arranxa-los nos valos dos seus viveiros, porque naquel entón ainda non existían as bateas comas de hoxe para dependuralos das cordas. Dende a galería da miña casa de Carril, alá polas dúas e media ou tres da tarde, contemplar toda aquela flota marisqueira de volta da tarefa da marea era semple un atraente e senlleiro espectáculo. Todos xuntos, coas súas entenas ou vergas atravesadas ó vento e con aquelas velas brancas embolsadas, velexando en popa coa virazón,semellaban unha bandada xigante de brancas gaivotas planando por riba do mar. iUnha fermosísima estampa, ensoño dun pasado irrepetible...!

Hoxe tivemos calma na Area,
e a mediodía pasou a súa nave coas velas embolsadas velexando en popa con virazón.

No hay comentarios: